Beth is een vrijwilligster die ‘s nachts patrouilleert door de besneeuwde straten van een slaperig stadje in Noord-Canada. Het is er nooit bijzonder levendig geweest, maar nu is er wel een nieuw dieptepunt bereikt. Enkele maanden eerder gebeurde er iets waardoor er nu geen zonlicht meer is en iedereen aan de antidepressiva zit. Tot zover klinkt het als een typische Belgische winter, maar nog even geduld. Het merendeel van de mensen lijkt in rook te zijn opgegaan. Beth is de enige ‘overgeblevene’ in haar wijk. En sommige anderen zijn in suffe zombies veranderd. Dus ja, onze coronacrisis was klein bier vergeleken met wat deze mensen doorstaan. Maar ze hoeven zich op z’n minst niet aan social distancing te houden. En daar wil Beth maximaal van profiteren door in bed te duiken met heel wat mannen en vrouwen. Even lekker en vurig van bil gaan is het enige dat haar innerlijke vlammetje aanwakkert in deze bitterkoude winter. Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van haar bedpartners, die achteraf allemaal in zombies lijken te veranderen…
God weet hoeveel zombiefilms we in ons leven al hebben gezien, maar we moeten toegeven dat WINTERTIDE bij de meest originele invullingen van het genre behoort. Regisseur John Barnard doet hier denken aan Cronenberg sr.: niet enkel thematisch, door onze favoriete vleeseters te mengen met seks, dubbelgangers, depressie en pandemieën, maar ook qua stijl via uitgepuurde shots en bedwelmende sound-design.