Tim Travers is ongetwijfeld de slimste mens ter wereld (sorry, Guga Baúl!). Met een megalading plutonium die hij stal van een internationale terroristengroep (toegegeven, dat was redelijk dom, maar daar komen we later op terug), bouwde hij een machine om terug in de tijd te reizen. Eén minuut, om exact te zijn. Da’s wat te kort om de grootvaderparadox uit te testen, maar wél om te kijken of een jongere versie van jezelf die een oude jij doodt een paradox oplevert. En nadat Tim zo’n dertig versies van zichzelf neerknalt, blijkt dat niet zo te zijn! Nieuw experiment: zichzelf eindeloos te dupliceren tot zijn lab al snel gevuld wordt met een legertje aan Tims. In de tussentijd is een gure huurling op zoek naar Tim om hem een kopje kleiner te maken (weet je nog dat plutonium? Voilà…). Hij doodt Tim, gaat er eentje drinken om zijn succes te vieren en komt Tim opnieuw tegen in de bar. Hij knalt Tim wéér af, maar ziet even later Tim opnieuw op weg naar zijn lab. Daar zit Tim de paradox uit te pluizen, terwijl ie Tim in het oog houdt want die zit heel open en bloot met Tim te flirten (puur uit wetenschappelijke nieuwsgierigheid, natuurlijk!). Trouwens, heeft iemand toevallig Tim gezien? In plaats van tijdreizen als metafoor voor het leven, de liefde of een ander veelgebruikt cliché te benaderen, legt Stimston Snead zich volledig toe op het concept van de paradox zelf en de blijkbaar aan oneindigheid grenzende mogelijkheden die dat biedt voor absurde, hilarische en ronduit geniale scenaristische vondsten! Of wat dacht je van een wel erg letterlijke interpretatie van zelfliefde en een tête-à-tête met God zelve om Hem te zeggen wat een knoeier Ie wel niet is?