Ergens op deze aardkloot. Journalisten zouden ongetwijfeld ‘burgeroorlog’ in de mond nemen, maar da’s niet sterk genoeg om de lading te dekken. Het is meer een soort gapende wonde die ettert van het buitensporig en compleet willekeurig geweld, een moreel moeras van onophoudelijke slachtpartijen, plunderingen, verkrachtingen en martelingen. Midden in deze chaos, is Tamara op zoek naar haar zoon die ontvoerd werd door gewetenloze orgaanhandelaars. Niemand om haar te helpen, met uitzondering van één man… de “Steppenwolf”, een ex-bajesklant die tot inkeer kwam en definitief de oevers van het Goede en het Kwade achter zich liet. Dat doet hij niet uit de goedheid van zijn hart. Hij helpt Tamara niet, hij gebruikt haar. Z’n ziel heeft geen redding nodig en rechtvaardigheid heeft teveel lettergrepen. De Steppenwolf is een meedogenloos monster dat zonder enige wroeging doodt. En toch is hij degene die nog het dichts bij het lege begrip menselijkheid aanschurkt, waar Tamara zich aan vastklampt… Mocht je Adilkhan Yerzhanov nog niet kennen, dan moet je je absoluut verdiepen in ’s mans oeuvre! Dat donker kantje was duidelijk al aanwezig in ASSAULT, maar hier stort het Kazachse wonderkind zich in een heel persoonlijke herinterpretatie van THE SEARCHERS vermengd met het gelijknamige oeuvre van Hermann Hesse. Het resultaat is verbluffend: tegenover de formele schoonheid, plaats hij een zondvloed aan allesverwoestend nihilisme, aan de hand van idiosyncratische, hypergewelddadige scènes waarin niemand, zelfs niet vrouw en kind, gespaard blijft…