Ze is jong, ze is kleuterlerares, ze heet Emily en ze zet zich de volle 100% in voor haar gemeenschap. Vanavond gaat ze naar het wekelijkse praatclubje met de ladies en daarbij kan een zelfgebakken taart natuurlijk niet ontbreken. Eens de ronde verwelkomingskusjes achter de rug, toont ze trots haar cake, in het midden versierd met een fier hakenkruis. De tongen gaan er meteen van rollen. Ongelooflijk hoe positieve discriminatie hen alle promotiekansen ontnemen in hun eigen land! Dat stelletje bloedzuigers neemt hen niet enkel hun werk af, ze vegen ook nog eens hun voeten aan de sacrale “American Way of Life”. Eigen volk eerst, verdorie! White Lives Matters! Wat is er in hemelsnaam gebeurd met de vrije meningsuiting? Plots is het not done, of erger nog on-Amerikaans om het eigen land en de eigen waarden te verdedigen? Klotemigranten. Zo continu nagels met koppen slaan, daar krijgt een mens dorst van en ons groepje neo-fascistische fanatiekelingen trekt erop uit voor een paar flesjes Californische wijn in te slaan. Maar met wat ze op hun pad kruisen, gaan ze meteen een gouden gelegenheid krijgen om hun misselijkmakende supremacistische bullshit in daden om te zetten…
“De ergste paniekaanval die ik ooit heb ervaren tijdens een film”, “Je gaat sowieso een douche moeten nemen om alle smerigheid van je af te wassen. De film krijgt van mij de hoogste waardering”, … Regisseuse Beth de Araùjo – en haar bijna volledig vrouwelijke crew, zowel voor als achter de camera – deelt hier een uppercut uit aan het post-Trump Amerika dat ongegêneerd haar inherent rascisme kan uiten. Ongemeen hard, maar ô zo noodzakelijk…