Het rode licht van de club ‘Le Cargo’ priemt door de koude, druilerige nacht. Armand, de bouncer, begeleidt een groep meisjes terug naar hun wagen, een paraplu boven hun hoofden houdend zoals een echte gentleman. De meisjes gunnen hem geen blik, maar zijn eigen blik glijdt voortdurend af naar hun korte rokjes. Nadat ze vertrokken zijn, trekt hij zichzelf af op de parking. Ja, Armand is een loser maar er zijn betere tijden in het vooruitzicht. Zijn halfbroer Guillaume erft de familiale bowlingzaal na de dood van hun vader – die Armand altijd is blijven beschouwen als het resultaat van een kapotte condoom – en hij wil dat Armand hem runt. Hij mag ermee doen wat ie wil, op één voorwaarde: dat de jagersclub van papa er nog steeds hun jaarlijkse etentje mag houden. Eindelijk een manier om te bewijzen aan flik en fils à papa Guillaume dat ook hij een succesvol leventje kan opbouwen. Guillaume heeft echter andere dingen zijn hoofd: het ene na het andere verminkte vrouwenlichaam komt bovendrijven en hij, als hoofdinspecteur, heeft geen enkele piste…
Geloof ons: niets kan je voorbereiden op de verstikkende duisternis die je te wachten staat. We tellen al lang niet meer het aantal BIFFF-films waarin gestoorde seriemoordenaars vrouwen vlijtig in de pan hakken, maar zelden zagen we scènes die ons zó naar adem deden happen. Patricia Mazuy, altijd een verrassende regisseuse, waagt zich aan de Neo-Noir. Maar in plaats van aan de oppervlakte te blijven zoals zovele andere filmmakers, duikt zij recht naar het hart der duisternis, op zoek naar de wortel van het kwade. En naar de erfelijkheid van dat kwade, dat van man tot man wordt doorgegeven als een jachttrofee.