Een ruige bergstreek en een al even onherbergzame moeder zijn geen goeie cocktail voor een geslaagde kindertijd. Vraag dat maar aan Šarlota, die heel haar leven lang al de volle lading krijgt van ‘r mams. Basta! Terwijl moederlief haar nog een laatste keer de huid vol scheldt, trekt zij de deur definitief achter zich toe, haar gedachten al ver weg van deze Slowaakse kutwouden. Haar zusje Tamara gaat haar nog achterna, maar in alle opwinding en verwarring dondert ze metersdiep een ravijn in… Haar levenloos lichaampje beneden is het laatste brandende beeld dat ze overhoudt van haar geboortedorp. Tot ze, twintig jaar later en na de dood van haar moeder, beslist terug te keren om in haar verleden te graven. Maar graven in de ondergrond van een berglandschap is ploeterwerk, zeker als iedereen zwijgt als een graf. Iedereen behalve Mira, een excentrieke herboriste die al eens graag gaat ‘maanbaden’ (“Da’s goed voor je maandstonden!”), met wie ze bevriend raakt. Er zijn echter weinig zaken die de bijgelovige dorpelingen minder weten te appreciëren dan twee vrouwen die zich willen losweken van conventies en tradities…
Welkom in de wondere wereld der hekserij! Nee, niet het soort heks dat hoog vanop een bezemsteel naar babies gluurt om op te peuzelen (al gaan de dorpelingen hen ongetwijfeld niet als babysit vragen). Het soort dat zich innig verbonden voelt met de fauna en flora, en dat niet terugdeinst voor zo nu en dan wat champies en een naakt danspartijtje in het maanlicht. Het soort waar de vrome en viriele goegemeenschap niet al te tuk op is en liefst zo snel mogelijk met wortel en al uit de bodem rukt… Een film als een kronkelend pad doorheen een mysterieus bos, met enkele referentiepunten om ons te oriënteren (Tsjechoslowaakse New Wave-films, Tarkovsky, de donkere sprookjes van del Toro) maar het is toch vooral onbekend terrein waar Tereza Nvotová ons naartoe leidt. Iemand nog een champie?