Jawel, op 23-jarige leeftijd al de eigenaar zijn van een eigen coconnetje. Mona en Robbie doen het gewoon! Goed, die cocon is nog niet helemaal ontpopt tot een wondermooie vlinder. Om eerlijk te zijn heeft het momenteel meer weg van een uitgerafelde mot op het einde van zijn leven: de vloer is rot, het jaren ’70-behang bladert af en het regent er binnen. Robbie, in z’n jeugdige naïviteit, denkt alles wel op te kunnen knappen met hun tweetjes. Behalve dat hij ook een olijke yuppie in een start-up is en alles over heeft voor z’n carrière. Mona staat er zo goed als alleen voor. Robbie wil ook een kindje, maar Mona twijfelt. Het oudere koppel dat tegenover hen woont, met het continu krijsende baby’tje, geeft haar alvast weinig goesting. Zeker wanneer ze de vrouw van het koppel enkele dagen later van het balkon ziet springen. En dan komen de nachtmerries, levensechte wederkerende nachtmerries met in de hoofdrol Robbie. Eerst komt hij nog gewoon ietsje onstuimiger over, maar al snel wordt hij dreigender en duisterder… met gevolgen in het echte leven: stress, hallucinaties, zelfverminking… en een baby?
A NIGHTMARE ON ELM STREET en vooral ROSEMARY’S BABY komen uiteraard in je op, maar deze debuutfilm van Kjersti Helen Rasmussen is toch bovenal haar eigen kindje. Gedragen door een magistrale Eili Harboe (THELMA), graaft de film door de donkerste krochten van de menselijke geest, waar diepgewortelde persoonlijke demonen de meest lugubere nachtmerries tot werkelijheid weven…