In zijn nieuwste meesterlijke melodrama, En la piel de mi mamá, wroet Pedro Almodóvar op zijn gebruikelijke, onnavolgbare en kleurrijke wijze verder naar de rauwe emotionele wortels van zijn relatie met zijn moeder. Naaaah, sorry Almo! Hier kruipen we; of beter: kruipt iets letterlijk in de huid van Lingaya, de moeder van Tala en Bayani, in de door Japan bezette Filipijnen op het einde van Wereldoorlog II. Vader, een goedboerende koopman, liet hen alleen achter in hun landhuis in het midden van de jungle. Goed, hij ging met de Amerikanen praten om z’n kroost te beschermen tegen Japanse soldaten, maar ze staan er toch maar mooi alleen voor! Erger nog: Lingaya heeft een levensbedreigende ziekte en is vastkluisterd aan bed. Vastberaden om haar mama te redden, trekt Tala de jungle in op zoek naar een oplossing… die ze gaat vinden op het einde van een spoor van kadavers bezaaid met krekels: een schijnbaar voor Colgate werkende, breed glimlachende fee! Die biedt haar een doosje aan. Laat de inhoud ervan ’s nachts in je moeders mond glijden en ’s ochtends zal ze genezen zijn. En wonder boven wonder, het werkt! Ze is kerngezond. Maar ze is wel hun moeder niet meer…
Eén ding staat vast. Wanneer we deze zomer weer met een glaasje pastis in Zuid-Frankrijk liggen te bakken, lopen de koude rillingen sowieso over onze rug bij het luisteren naar de tjirpende krekels. Dankjewel daarvoor, Kenneth Dagatan! Hij bedwelmde ons met dit macaber sprookje in de broeierige Filipijnse jungle, het kleine zusje van PAN’S LABYRINTH. Maar dat zusje heet wel Wednesday, en haar geest is een stuk sadistischer dan die van grote zus…