Julian, een vijftigjarige gescheiden manager in een high-tech bedrijf, is een overtuigd apostel van het carpoolen. Vooral sinds Lorena, twintig jaar jonger, single en gewapend met een ontwapenende glimlach, hem wekelijks vergezeld op een ritje van Bilbao naar Madrid. Deze zondag is Julian echter de zenuwinzinking nabij, want hij heeft besloten zijn liefde te verklaren aan Lorena. Maar hij moet wel het juiste moment vinden voor zijn serenade aan 120 per uur, want hij heeft nog twee andere passagiers die zich hebben aangemeld: Sergio, een single adonis met een ontwapenende glimlach, die de profielfoto van zijn obese neef gebruikt heeft om te carpoolen. En Rodrigo, die al snel een eerste-klasklootzak blijkt te zijn. Een zeldzaam exemplaar van puur, ongebreideld egoïsme met een kleine blaas. Maar dat is het laatste van Julians zorgen, ook al beseft hij dat nog niet goed…

Wat ongelooflijk is met Alex de la Iglesia, is dat ie aan een steen en een slablaadje genoeg zou hebben om een blockbuster uit z’n hoed te toveren, als hij wou. Uit een onbenullige situatie, die in de handen van de meeste regisseurs verzandt in slappe soapmaterie, puurt hij – samen met zijn gebruikelijke partner-in-crime, scenarist Jorge Guerricaechevarria – opnieuw een duister fonkelende diamant van zwarte humor met lekker bijtende dialogen en heerlijk gestoorde personages. En dan doorheen alle satire toch uitkomen bij een mooi liefdesverhaal tussen disfunctionele sullen, chapeau Alex!