Een weekendje doorbrengen in een nucleaire bunker die sinds het einde van de Koude Oorlog afgesloten is voor het publiek, dát leek onze leerkracht een goed idee als (verplicht én betalend) uitje voor haar thesisstudentes. Ze vond een louche kerel die de sleutel heeft van het complex en hen er doorheen wil gidsen. Terloops vermeldt ie dat de weinigen die de afgelopen jaren hier binnen raakten niet meer de uitgang hebben gevonden – een nieuwtje dat hoogstens op wat gegiechel wordt onthaald – om hen dan moederziel alleen achter te laten en de uitgang op slot te doen. Allemaal deel van het plan. Nu kunnen de meiden schaars gekleed door een doolhof van kille, donkere tunnels dolen en er… onderzoek doen? Voor hun thesis? Waarover die precies gaat komen we nooit te weten want, ’t zit zo, één ding heeft hun gids er niet bij verteld: dat een afschuwelijk gedrocht door diezelfde tunnels doolt, op zoek naar een sappig stukje mensenvlees. En laat thesisstudentes nu net één van z’n lievelingsgerechten zijn…
Een kannibalistische malloot is niet het enige dat deze film deelt met zijn illustere voorganger uit 1980, Joe D’Amato’s ANTHROPOPHAGUS (die je op het Offscreen festival kon bekijken). Zo goed als alle ingrediënten van een Italiaanse trashy Z-film op grootmoeders wijze zijn hier verenigd: een compleet van de pot gerukt scenario, even flinterdunne als hersenloze vrouwelijke personages (we hebben goed gekeken maar zagen Jeff Hoeyberghs niet tussen de scenaristen staan), lachwekkende acteerprestaties opgeluisterd door een even hilarische Engelse dub en vooral zo’n waanzinnige dosissen bloed, ingewanden, breinpulp, niet verdoofde keizersneden en ander zulks fraais dat HOSTEL er schuchter van in een hoekje kruipt. Kortom: pure, ongefilterde slechte smaak. Met andere woorden: spek voor jullie bek!