Aron Mbondo heeft alle moeite van de wereld om te overleven als kunstenaar in Los Angeles. Zijn verlegenheid en de omslachtige manier waarop hij omgaat met witte mensen spelen hem ongetwijfeld parten. Probeer maar eens om je beeldhouwwerk te verkopen aan een potentiele witte klant als ze je verwarren met de ober. En als ze dan ook nog eens denken dat hij een overvaller is, wacht hem de gevangenis of erger. Gelukkig duikt Roger op, een vriendelijke oude zwarte man met een lange grijze baard die iedereen zich onmiddellijk op zijn gemak laat voelen. Het lijkt wel magie en dat is het ook. Roger wil Aron rekruteren voor de “American Society of Magical Negroes”, een eeuwenoud geheim genootschap met als doel om witte woede en ongemak op magische wijze te ontmijnen. Want, zoals Roger zegt: “Hoe gelukkiger zij zich voelen, hoe veiliger wij zijn.” Arons eerste “klant” is Jason, een gefrustreerde tech bro met een oogje op zijn collega Lizzie. Maar Aron wordt zelf verliefd op Lizzie, waardoor hij zijn verlangens boven die van zijn klant stelt. Daarmee brengt hij de magische fundamenten van het Genootschap in gevaar. Om nog maar te zwijgen van de toekomst van alle zwarte Amerikanen. “Magical Negro” is wat Spike Lee het typische zwarte personage in een bijrol noemde die alleen maar dient om de witte protagonist vooruit te helpen. Kobi Libii trekt dit concept tot het uiterste door in zijn debuutfilm, een gewaagde bovennatuurlijke satire die meesterlijk doorheen het raciale mijnenveld van het hedendaagse Amerika manoeuvreert. THE AMERICAN SOCIETY OF MAGICAL NEGROES is scherp, relevant en grappig en legt hedendaagse breuklijnen bloot zonder prekerig of drammerig over te komen. Een heuse krachttoer.